fizyka wzory prawa zadania teoria, chemia teoria zadania wzory, modelarstwo szkutnicze

Epoki literackie

epoki literacki Młoda Polska na komórkę, język polski

Pobierz program Język polski- Epoki literackie: Młoda Polska


Aplikacja na telefon komórkowy
WYMAGANIA:
wyświetlacz o szerokości nie mniejszej niż 128pikseli
JAVA,
 
 
Ten materiał ułatwi Ci naukę w autobusie, tramwaju w pociągu. Nie musisz wyjmować książki, masz to w Swojej komórce…Wystarczy, że komórka obsługuje JAVA oraz ma wyświetlacz o szerokości, co najmniej 128 pikseli.
 


Przykładowy zrzut działającej aplikacji
 
ściąga na telefon komórkowy
 


Język polski- Epoki literackie: Młoda Polska

Młoda Polska - okres w dziejach literatury polskiej obejmujący lata 1891-1918. Twórcy młodopolscy odrzucali racjonalistyczną filozofię pozytywizmu, nawiązywali do tradycji romantycznej (prymatu uczuć i emocji nad rozumem) oraz wiary w szczególną pozycję artysty w społeczeństwie (stąd inna nazwa epoki - neoromantyzm). W pierwszym dziesięcioleciu Młodej Polski obserwowano narastanie nastrojów dekadenckich, pesymistycznych, które znalazły wyraz przede wszystkim w poezji. Nazwa epoki "Młoda Polska" wywodzi się od tytułu cyklu artykułów Artura Górskiego, publikowanych na łamach krakowskiego "Życia".
 
Modernizm ogół zjawisk i kierunków awangardowych w kulturze europejskiej zapoczątkowany na przełomie XIX i XX wieku.
 
Dekadentyzm (choroba wieku) - nurt światopoglądowy i artystyczny, który swój początek miał około 1890 roku. Pojęcie to wywodzi się od francuskiego słowa décadence, oznaczającego schyłek.
 
Symbolizm - kierunek w poezji i sztukach plastycznych, powstały we Francji i Belgii w drugiej połowie XIX wieku, jako reakcja na naturalizm.
 
Ekspresjonizm - terminu tego po raz pierwszy użył dla oznaczenia swojej sztuki francuski malarz J. A. Herve w 1901 roku nadając tę nazwę cyklowi swoich obrazów wystawionych w Salonie Niezależnych. Kierunek w sztuce rozwinął się na dobre na początku XX w. w Niemczech, ale korzeniami sięga do eksperymentów artystycznych wielkich twórców schyłku XIX w.: Vincenta van Gogha, Edwarda Muncha, Jamesa Ensora i Paula Gauguina, których można określić jako prekursorów ekspresjonizmu.
 
Neoromantyzm - ogół awangardowych kierunków artystyczno-literackich na przełomie XIX i XX wieku będących wyrazem sprzeciwu wobec pozytywistycznego realizmu. Termin ten ma zasięg europejski, obejmuje całość zjawisk literackich i kulturowych z przełomu wieków.
 
Impresjonizm- nurt w sztuce europejskiej, a później także amerykańskiej, który został zapoczątkowany przez grupę paryskich artystów studiujących w Atelier Gleyere oraz w Académie Suisse w ostatniej ćwierci XIX wieku.
 
Katastrofizm - dekadencka postawa wyrażająca przeświadczenie o nieuniknionej, gwałtownej zagładzie obecnej formy świata i cywilizacji.
 
Pesymizm- postawa wyrażająca się w skłonności do dostrzegania tylko ujemnych stron życia, negatywnej oceny rzeczywistości oraz przyszłości. Jako filozoficzna postawa wobec Świata. Pesymizm pojawia się w szkole cyrenejskiej w V w. p.n.e. jako przeciwieństwo hedonizmu. Pesymizm to także pogląd filozoficzny, który charakteryzuje brak wiary w przyszłość, w postęp społeczny, w celowość życia i jego wartości.
 
Tragifarsa- komedia łącząca farsowe chwyty z istotną problematyką społeczno- obyczajową danego czasu.
 
Powieść psychologiczna - przedstawia stan myśli i uczucia bohaterów; pokazuje jak zmienia się mentalność człowieka pod wpływem przeżyć.
 
Idea nadczłowieka - Nietzscheański nadczłowiek miałby być istotą obdarzoną wielką wolą mocy, jednostką twórczą, której każda chwila życia jest doskonale pełna i warta ponownego przeżywania. Istota ta żyłaby poza zasadami obowiązującymi resztę ludzkości, poza rządzącymi nią obecnie prawami (słów "nadczłowiek" lub "rasa silniejsza" używa Nietzsche w opozycji do "człowiek średni" dzisiejszych czasów, zwłaszcza do jego moralności). Jednak, w ujęciu Nietzschego pokazanym w Poza dobrem i złem, żyłaby ona jak najbardziej właśnie w tym świecie, po tej jego stronie, w przeciwieństwie do tęsknoty za "zaświatami" reszty.
 
,,Śmierć w Wenecji" Tomasz Mann(1875-1955) Jest to utwór autobiograficzny. Mann stawia sobie pytanie jaki ma być artysta, kim w ogóle jest człowiek. Jest to opowieść o pewnym pisarzu, który osiągnął wszystko w sensie kariery zawodowej.
Postać bohatera Gustawa Ashenbacha to zlepek trzech postaci. Część osobowościowa samego Tomasza Manna to kompozytor Gustaw Mahler. Muzyka Mahlera pełna zmian nastrojów, od melancholii do histerycznych wybuchów, oddaje skomplikowane wnętrze artysty, ukształtowane przez tragiczne doświadczenia rodzinne, konflikty z otoczeniem, życiowe niepowodzenia. Muzyka jego spotkała się z niezrozumieniem wśród współczesnych. Zaczęto ją doceniać dopiero u schyłku jego życia.
Tomasz Mann nawiązuje również do romansu Goethego z 16-17-latką, obrazując niedozwoloną miłość. Trzeci element również odnosi się do osoby Goethego("Bliskość ukochanego")- to miłość starego mężczyzny do chłopca.
"Śmierć w Wenecji" jest opowieścią o pięknie i niejednoznaczności świata, w którym niezachwiane przekonania muszą lec w gruzach.
 
,,Wesele" Stanisław Wyspiański Dramat zawiera elementy bezpośrednio odsyłające do konkretnej sytuacji społeczno-politycznej Galicji. Wesele przedstawia dwie grupy społeczeństwa: chłopów i inteligentów.
Chłopi w utworze, to grupa wewnętrznie zróżnicowana, mająca sporą świadomość narodową. Równocześnie jest niedojrzała( Jasiek, by ocalić pawie pióra, gubi złoty róg). Chłopi żywiołowo reagują na wezwania do walki, interesują się polityką(Czepiec), są patriotyczni, ocalili w sobie liczne wartości moralne. Porywczy, zapalczywi wymagają silnego przywództwa mogącego jasno wskazać cele i poprowadzić do walki.
Rozwinięte życie duchowe intelektualnych elit i artystów autor kontrastuje z prymitywna siłą, witalnością ludu. Inteligencja nie zna, nie rozumie oraz nie docenia wsi, zachwyca się tylko zewnętrznością: chłopską obyczajowością, folklorem, bajecznie kolorową kulturą, duchowym zdrowiem, przyrodą.
Inteligencja gardzi chłopami. Nie dostrzega tego, co jest najważniejsze. W Weselu ludzie z miasta myślą o chłopach schematycznie, są przekonani o swej wyższości i naturalnej roli przewodnika narodu.
Dwa światy(inteligencki i chłopski) stykają się, ale pozostają sobie obce, wzajemnie niezrozumiałe. Owej przewodniej roli inteligenci nie mogą jednak pełnić. Dobrze rozumieją, iż są pogrążeni w niemocy, bezsilności, boleją nad tym, ale nie potrafią się zmienić. Artyści( Pan Młody, Poeta) nie dorośli do roli przewodników narodu, popadają w marazm, twórczą niemoc, a powinni krzepić ludzkie serca do walki, bo to właśnie oni kształtują ludzką świadomość.
Dzieło Wyspiańskiego nie jest tylko realistyczną komedią- wraz z baśniowością pojawia się w nim symbolizm. Rozmowy prowadzone przez postaci realne ze zjawami dają bardzo pesymistyczny obraz "sprawy polskiej". Nadzieję zawierają tylko słowa Wernyhory( Polska będzie!), ma wybuchnąć powstanie, które przyniesie krajowi wolność. W tym momencie przed uczestnikami zabawy staje konieczność czynu i niezwłocznie zostaje ujawniona bolesna prawda: społeczeństwo nie dojrzało jeszcze do narodowego zrywu. Pozostaje bezradne, bezsilne, pogrążone w tęsknotach.
 
,,Moralność pani Dulskiej" Gabriela Zapolska (1857-1921)- Akcja utworu rozgrywa się na początku XX wieku we Lwowie, w salonie państwa Dulskich. Sztuka Zapolskiej jest tragifarsą- połączeniem elementów komedii z elementami tragedii.
Główna bohaterka - Aniela Dulska - jest postacią obłudną, chciwą, zachłanną, nie potrafi okazać życzliwości, gardzi ludźmi biednymi, słabymi i wrażliwymi. Przymyka oko na romans jej syna z Hanką, aby tylko ten nie włóczył się nocami po lokalach. W rzeczywistości Dulska nie wyobraża sobie małżeństwa Zbyszka z Hanką, uważałaby to za hańbę dla jej rodziny- plamię na honorze. Problem pojawia się gdy Hanka zachodzi w ciążę.
 
,,Ludzie bezdomni" Stefan Żeromski (1864-1925) tytułu powieści można zinterpretować na dwóch płaszczyznach: dosłownej i metaforycznej.
Ludzie dosłownie bezdomni to nędzarze paryscy, których Judym spotyka w obskurnych domach noclegowych podczas swych wędrówek po mieście. Bezdomny jest Judym, który uznaje siebie za służebnika idei i, jak sam mówi, musi być wolny. "Nie mogę mieć ani ojca, ani matki, ani żony, ani jednej rzeczy, którą bym przycisnął do serca z miłością, dopóki z oblicza ziemi nie znikną te podłe zmory. Muszę być sam jeden, żeby obok mnie nikt nie był, nikt mnie nie trzymał".
Na tułanie się po obcych domach skazana jest także Joasia. Jej przyszłość to przyszłość typowej guwernantki. Jej bezdomność to bezdomność "wysadzonych z siodła" - zdeklasowanego po powstaniu styczniowym i wskutek zmienionych warunków ekonomicznych ziemiaństwa.
Bezdomność brata Joasi, powstańca (ze względu na cenzurę nie jest to powiedziane wprost), można zinterpretować szerzej jako bezdomność narodu. Powstańcem i wiecznym emigrantem jest też stary Leszczykowski, występujący w powieści w funkcji zbyt idealnego mecenasa. Również inżynier Korzecki, jak każdy konspirator, musi się wyrzec domu.
Żeromski stworzył własny typ bohatera tragicznego- w tej powieści jest to Judym. Bohaterowie Żeromskiego, oceniani w kategoriach zdrowego rozsądku, to ludzie przegrani. Sukces nie staje się ich udziałem. Odrzucenie kariery jest jednak świadomym wyborem, dokonanym w imię ocalenia własnych wartości. Wyborem, który pozwala bohaterowi być wiernym sobie. Ocalając własny porządek wartości, bohaterowie dokonują spustoszenia uczuciowego wokół siebie - Judym niszczy uczucia Joasi, Piotr Cedzyna uczucia ojca.
Żeromski stworzył polski typ "romantycznego organicznika", w dyskusjach światopoglądowych nazwisko bohatera pojawia się jako synonim pewnej postawy inteligencji polskiej. Widać, więc że Judym to nie bohater, którego można by odłożyć do literackiego lamusa, ale postać nadal intrygująca badaczy i interpretatorów, człowiek, który tworzy się na oczach czytelnika, a według nowych interpretacji wykazuje głęboko chrześcijańskie podłoże swych wyborów.
Autor stawia swego bohatera w trudnych sytuacjach, każe mu walczyć z pokusami dobrobytu, daje nam możliwość obserwacji procesu dojrzewania bohatera do określonych wyborów. W pojęciu Judyma "dom", którego on nigdy nie miał, jest synonimem małej stabilizacji, wygodnego życia, które osiąga się za cenę dorobkiewiczostwa.
Bezdomność jest stale podkreślaną cechą ludzi skrzywdzonych lub odczuwających krzywdę, szczególnie proletariat miejski, który opuszcza ojczyznę-dom, by szukać chleba na emigracji.
 
"Chłopi" - powieść-epopeja Władysława Reymonta, za którą otrzymał on Nagrodę Nobla w 1924. W powieści ukazana jest społeczność wiejska w różnych aspektach jej życia. Dominuje realizm opisujący to, co najbardziej jest charakterystyczne dla tej społeczności, i jednocześnie niekłócący się z powszechnymi o niej wyobrażeniami.
Reymont zastosował w powieści naturalizm - drobiazgowe opisywanie (niemalże z fotograficzną dokładnością) obyczajów chłopskich. Wyraźna jest także skłonność do epatowania drastycznością (np. opis własnoręcznie dokonywanej amputacji nogi przez Kubę). Także przypisywanie ludziom pobudek czysto biologicznych, pozarozumowych, porównywanie ich do zwierząt opierających się na instynkcie stadnym.
Symbolizm występuje bardzo rzadko - za scenę symboliczną z pewnością można uważać opis śmierci Macieja Boryny. W powieści zauważalne są także elementy impresjonizmu i ekspresjonizmu oraz wnikliwa obserwacja natury ludzkiej.
Społeczność opisana w Chłopach jest silnie zhierarchizowana, a jej religijność ograniczona do zachowywania obrzędowości świąt kościelnych. Święta te związane są z naturalnym cyklem życia ludzkiego (narodziny, wesele, śmierć).
 
"Ziemia obiecana" - powieść Władysława Reymonta, po "Chłopach" najczęściej tłumaczona na języki obce i filmowana. Ziemia obiecana była drukowana w łódzkim Kurierze Codziennym w latach 1897-1898. Drukiem ukazała się w 1899 r. w Warszawie.
Tematem powieści jest mechanizm "robienia pieniędzy" przez jej trzech bohaterów, z których jeden jest Polakiem (Karol Borowiecki), drugi Niemcem (Max Baum), a trzeci Żydem (Moryc Welt). Różnice pochodzenia i obyczajów nie dzielą ich, wręcz przeciwnie - wykorzystują je dla skutecznego działania i wygrywania z konkurencją. Razem zakładają fabrykę, łączy ich wspólny interes, wspólne poczucie, że należą do grupy Lodzermenschów. Ten szczególny konglomerat polsko-niemiecko-żydowski ówczesnej Łodzi jest ogromnie interesujący i uderza barwnością, różnorodnością obyczajową, rozmaitością typów i postaw.
Na przykładzie dziejów bohaterów, Reymont pokazał bezkompromisowość gry wolnorynkowej oraz psychologiczne podłoże i wyzysk kapitalistyczny wobec tych jednostek ludzkich, które zachowały skrupuły i odruchy sumienia oraz ich osamotnienie w społeczeństwie tego miasta.
Mimo zawartej krytyki społecznej Ziemia obiecana jest nie tylko manifestem politycznym. Plastyczny i naturalistyczny obraz Łodzi i jej mieszkańców jest przykładem antyurbanizmu Reymonta, jego umiłowania przyrody oraz przeciwstawiania "naturalnego" środowiska chłopskiego i wiejskiego (jego obyczajów, systemu wartości) "patologicznemu" środowisku miejskiemu.
 

 


Alkomat- wirtualny test

Alkomat- darmowa aplikacja na Androida

Pobierz ze sklepu Google Play
Olinowanie stałe- kalkulator średnic

Olinowanie stałe- darmowa aplikacja na Androida

Pobierz ze sklepu Google Play
przepis na gogfry

Przepis na gofry

zobacz
przepis na bitą śmietanę

Przepis na bitą śmietanę

zobacz